ნინო სამხარაძე[1]

მმართველმა „ქართულმა ოცნებამ“ შარლ მიშელის ხანგრძლივი მედიატორობით მიღწეული 19 აპრილის შეთანხმება 28 ივლისს გაუქმებულად გამოაცხადა და ამით ისედაც ტურბულენტურ და ღრმად პოლარიზებულ პოლიტიკურ გარემოში კიდევ უფრო მეტი არასტაბილურობა შემოიტანა. მიუხედავად იმისა, რომ ევროკავშირის შუამავლობა საქართველოსთვის ერთგვარი პრივილეგია უნდა ყოფილიყო როგორც შიდაპოლიტიკური განვითარებისთვის, ისე საგარეო ურთიერთობების გამტკიცებისთვის, ქართული პოლიტიკური ელიტისთვის დოკუმენტის პირობების კეთილსინდისიერი შესრულება ადვილი არ აღმოჩნდა. შეთანხმებიდან გასვლის შემდეგ კი, კიდევ უფრო გამოიკვეთა არაერთი რისკი, რომელთა წინაშეც საქართველოს დემოკრატიული განვითარება, უკვე დიდი ხანია, დგას.

მოკლევადიან პერსპექტივაში, ეს, შეიძლება, იყოს უფრო მეტად ნეგატიური და დაძაბული წინასაარჩევნო გარემო 2 ოქტომბრის ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებამდე რამდენიმე თვით ადრე, მრავალგზის იმედგაცრუებული ევროპული პოლიტიკური ელიტა და ქვეყნის, როგორც არასტაბილური პარტნიორის იმიჯი დასავლეთის თვალში. თუკი საფრთხეების შედარებით გრძელვადიან კონტექსტს შევხედავთ, მიშელის შეთანხმების გაუქმების ფონზე, საქართველოს დემოკრატიზაციის და ევროინტეგრაციის წინაშე მდგარ სერიოზულ გამოწვევებს დავინახავთ. ამ ფონზე, საინტერესოა, რა საფრთხეებს წარმოშობს ქართული ოცნების მიერ 19 აპრილის შეთანხმების ანულირება და რა მოჩანს მმართველი პარტიის წითელ ხაზებს მიღმა ქართულ პოლიტიკაში?